The journey continues: a line is a tone is a line

Hi dear friends,

It's time to fill your inbox with some thoughts about art and creating again. In this blog I share ideas that visit us when walking, watching something, enjoying the spring air, talking to people or creating. It's like trying to catch them with a little net and then giving them a shape on paper. If you have any ideas when reading this blog or simply would like to respond, don't hesitate to send me a message. I'm up for a conversation!

Also, before I share the blog below the illustration (I added a Dutch and English version), first some dates on which you can see me, and us, play live if you'd like:

Friday 17 March, 19:00 onwards - concert in the chapel of Grand Hospice

This performance will take place during the Grande Nuit, a night of all kinds of musical events at Grand Hospice. It will be interesting!

Saturday 15 April, 19:00 onwards - concert in the chapel of Grand Hospice (again!)

This time we`ll organise the concert ourselves and will be playing with the full band (get an impression of us below)! Another band or lonely troubadour (to be announced soon) will be playing too. Entrance will be 5 euros and inspiring vibes are a promise.

May 14th, 13:00 o'clock - concert in a cemetery (exact location to be announced)

As some of you might know Territoire des chats has a habit of playing in surprising places all around the city. This time, as many beautiful times before, we will be playing during one of the very interesting events organised by Speakeasy: spoken word Brussels.

Before we head to the blog, here's an illustration showing Jonas, Jelle and me in our new rehearsal space, or little cave below the stairs. Can you find The Line? (Maybe it's there, maybe it's not)

BLOG

The journey continues: een lijn is een toon is een lijn

(EN below)

Er bestaat een lijn die ik De Lijn noem. Soms duikt hij op. Je ziet hem bijvoorbeeld bij de impressionisten en de post-impressionisten, zoals Van Gogh en Gauguin, en vast op veel andere plekken. Ook tegenwoordig zie ik hem hier en daar. Hij heeft een kleur die contrasteert met dat wat hij omlijnt. Een blauwe lijn rond een figuur in vleeskleuren bijvoorbeeld, of een zwarte lijn die wat verdwaald lijkt.

Eén lijn kan het verschil maken, een dimensie toevoegen. Dat merkte ik in de loop van de tekenlessen die ik de afgelopen maanden volgde. Een lijn kan dun zijn, dik, onderbroken, resoluut, variërend in dikte, beweeglijk, afwezig of juist eruit springen. Tijdens een van de lessen had ik het model weer op mijn papier gekrast met volle, krachtige (dacht ik) halen. Ik probeerde er iets van een rauwheid in te leggen – wat op een bepaalde manier ook zo was - toen de docent me zei dat ik aan een van de kanten de lijnen weg had kunnen laten, of dunner had kunnen maken. Ik wist het ergens wel, maar deed het nog niet en besefte dat ik onbewust leefde als het om lijnen gaat. Je kan bijvoorbeeld schaduw suggereren door een dikkere lijn te zetten, terwijl je aan de andere kant van de vorm een dunnere of geen lijn zet. Dat is een kleine ontdekking, maar zo`n micro-inzicht is iedere keer als een openbaring en bezorgt me genot. Het is dan alsof ik iets dieper doordring in het mysterieuze oerwoud van de kunst en in dit geval De Lijn.

Dat er bevrediging uit het kleine kan komen is makkelijk te vergeten, maar ineens zag ik het weer - en daar ontstond deze blog - toen ik op een dag op de tram wachtte met uitzicht op een Brusselse muur. Er stond een tekening van een oude man op en daar was hij weer: De Lijn, gereïncarneerd in een nieuwe generatie tekenaars en schilders. Ik vraag me op zo`n moment af waar deze tekenaar hem gezien moet hebben, en of het een bewuste keuze is om hem daar te zetten. Maar hoe dan ook, het klopte. Het beeld was af en ook voldoende onaf.

Toen ik daar stond had ik zojuist een repetitie gehad voor een opname samen met mijn goede vriendin Marta, ook zangeres en liedjesschrijver. In mijn gedachten vielen ineens wat dingen samen. Een lijn is als een gezongen woord of toon. En een toon is als een lijn. De afgelopen tijd was ik ook `texturen` gaan horen in gezongen woorden en zinnen. Misschien kwam dit doordat ik met zoveel aandacht voor detail naar de opnames had moeten luisteren, keer op keer op keer. Net zoals je met je neus op de details van je tekeningen wordt geduwd als je tekenlessen volgt.

Als je een zin zingt zoals je een lijn zou kunnen tekenen, of andersom, met net zo veel aandacht, kun je het unieke daarin beginnen waarderen. Het unieke, imperfecte, kleine. De verrassing van de subtiliteiten die in je stem of uitspraak kunnen liggen en die onbedoeld waren, of juist bedoeld, of een combinatie van beide. Ook Vincent van Gogh maakt in zijn brieven de vergelijking tussen schilderen en muziek; zijn streken wilde hij in elkaar verweven zoals dat in een muziekstuk met de noten kan gebeuren, wervelend. Voorlopig gaat het in deze blog voor mij om één enkele lijn en niet een heel schilderij. Het gaat om het intieme, het minieme, waar we vaak zo weinig aandacht voor hebben, maar wat langzamerhand voor mij het verschil begint te maken tussen muziek of een tekening die ik technisch in orde vind en iets wat ik als werkelijk goed ervaar, iets wat me raakt. Misschien betekent dat zoiets als `met aandacht, bewust` en daarom met volledige aanwezigheid gemaakt.

Dat intieme is moeilijk te bereiken. Het is er ook niet altijd. Soms kun je er wel aan, op andere momenten niet. En als er te veel achtergrondruis in je leven aanwezig is, kun je de kleine variaties en subtiliteiten misschien helemaal niet horen. Ik heb in mijn leven dat kleine grote voelen vaak te weinig serieus genomen. Soms heb ik mijn blik gericht op het veel doen in plaats van het `op een gevoelige manier` doen. Op andere momenten, wanneer het me wel lukte om het te bereiken, was ik misschien niet bewust genoeg om het te cultiveren. En ook: soms laten de omstandigheden het niet toe om er voldoende aandacht voor te hebben. Je moet er ruimte voor kunnen scheppen, geduld hebben en vooral ook gedisciplineerd zijn ten opzichte van je gevoel; als iets juist voelt het volgen en als je ergens `ruis` voelt durven om iets niet te doen of te volgen. Ik denk dat daar een sleutel ligt tot verdieping van wat ik maak en doe. Ik denk ook dat ik nog wel eens van dit pad zal afwijken. Misschien komt het in zekere zin wel neer op iets dat Virginia Woolf schreef in `A room of one`s own`, dat we een gedachte tot het einde moeten volgen om goed te schrijven (en dat we onze eigen ruimte nodig hebben om dat te kunnen doen). Ik trek die gedachte dan breder naar zintuiglijke indrukken, gevoel en daaraan gekoppelde gedachtes.

Want de Journey out of the head waarover ik in mijn vorige blog schreef, denk ik nu, is ook het denken niet beperken tot theoretische concepten, maar het samenbrengen met het materiele en het gevoelsleven. Kunst maken als denken met de zintuigen, met het gevoel. Of misschien wel een denken buiten onszelf, waar we het een volgende keer uitgebreider over kunnen hebben.

EN

The journey continues: a line is a tone is a line

There is a line I call The Line. Sometimes it pops up. You see it, for example, with the Impressionists and the Post-Impressionists like Van Gogh and Gauguin and probably in many other places too. Even today I see it sometimes. It has a color that contrasts with what it outlines. A blue line around a flesh-colored figure, for example, or a black line that seems a bit lost, but very right (to me at least) at the same time. I have always liked it.

One line can make all the difference, add a dimension, I noticed in the course of the drawing lessons I took in recent months. A line can be thin, thick, interrupted, resolute, varying in thickness, dynamic, absent or stand out. During one of the sessions I had scratched the model onto my paper with full, strong (that was the intention in any case) strokes again. I was trying to put some rawness into it - which in a way was there - when the teacher told me that I could have left out the lines on one of the sides, or made them thinner. I knew that somehow, but I didn't put that idea into practice yet and realized that I lived unconsciously when it comes to lines. For example, you can suggest shadow by drawing a thicker line, while drawing a thinner or no line on the other side of the shape. That's a small discovery, but such a micro-insight is like a revelation every time and gives me pleasure. It is as if I penetrate a little deeper into the mysterious jungle of art and in this case The Line.

It is easy to forget that satisfaction can come from small things, but suddenly I saw it again - and this blog was born - one day when I was waiting for the tram with a view of a Brussels wall. There was a drawing of an old man on it and there it was again: The Line, reincarnated in a new generation of drawers and painters. At such a moment I wonder where this artist must have seen it to be influenced by it, and whether it was a conscious choice to put it there. But in any case, it was right. The image was finished and sufficiently unfinished at the same time.

When I was standing there, I had just had a rehearsal for a recording together with my good friend Marta, also a singer and songwriter. Suddenly some things came together in my mind. A line is like a sung word or tone. And a tone is like a line. Recently I had also started to hear 'textures' in sung words and sentences. Perhaps this was because I had had to listen to the recordings with such attention to detail over and over again. Just as you are pushed with your nose at the details of your drawings when you take drawing lessons.

When you sing a tone as you might draw a line, or vice versa, with just as much attention, you can begin to appreciate the uniqueness in it. The unique, imperfect, small. The surprise of the subtleties that may lie in your voice or pronunciation that were unintentional, or intended, or a combination of both. Vincent van Gogh also makes the comparison between painting and music in his letters; he wanted to intertwine his strokes like the notes in a musical composition, whirling. For the time being, in this blog, I focus on the single line and not the entire painting. It's about the intimate, the minute, which we often pay so little attention to, but which for me gradually begins to make the difference between music or a drawing that I think is technically correct and something that I experience as really good, something that touches me. Perhaps that means something like 'made with attention` and therefore presence.

That intimacy is hard to achieve. Nor is it always there. Sometimes I can reach it, at other times I can't. And if there is too much background noise in my life, I may not be able to hear and feel the small variations and subtleties at all. In the past I have often not taken this big feeling of the small seriously enough. Sometimes I focused my attention on doing a lot instead of doing it 'in a sensitive way', and to some extent I wasn`t conscious enough to realize what it was that felt right if I did pay attention. You have to create space for this, have patience and, above all, be disciplined with regard to your feelings; if something feels right I would like to follow it and if I feel 'noise' somewhere I would like to dare not to do or follow something. I think this could be a key to deepening what I make and do. Even though I know I will also keep slipping of this trail from time to time.

Perhaps, in a sense, it comes down to something Virginia Woolf wrote in A Room of One's Own; that we must follow a thought to the end to write well (and that we need our own space to do so). I here want to broaden this idea to sensory impressions, feelings and associated thoughts. Because the Journey out of the head that I wrote about in my previous blog, I now think, is also about not limiting thinking to theoretical concepts, but bringing it together with material and emotional life. Making art as thinking with the senses, with feelings and emotions. Or maybe even as thinking outside oneself, which we can talk about more elaborately next time.