Journey out of the head

Hi dear friends,

It is such a nice idea that you`ll be receiving this blog and read the words on your side of the computer (or phone), amidst all the things that are happening in your life. I realise that people receive many emails these days and that it`s not always straightforward to take the time to read them. Nevertheless, I hope this one may feel a little different, with reflections about stuff that is part of the creative and life process and putting yourself or your art out in the world. The blog will partly be in English, partly in Dutch, depending on the topic or my mood! I will always include a little intro in English though. And today I wrote the blog both in Dutch and English.

Thank you for following what I write and expressing your interest. I hope it can be a real exchange, so feel free to respond or write me a message if you feel like it.

As for now, maybe just a little announcement of some of the stuff that I will be doing in the new year, before starting off with the real content of this blog: the blog. I will here include things coming up in the next two months or so. Apart from that I hope you get to have some winter-time for yourself and your dear ones and can recharge for the new year to come!

Coming up:

· Sunday February 5 (14:30 – 16:30h): performance walk through Brussels as part of `La Semaine Du Son/De Week Van De Klank`, together with poets Miksi Bee and Merlijn. We`ll start at Les Halles Saint-Geries.

· Friday February 24 (19:30 – 22:30): concert in the chapel of Grand Hospice, near Saint-Catherine in Brussels, together with musician Heikki Rasilo and the band Rabbi Houdini.

And here`s a drawing! It was meant as an illustration of the blog below.

Journey out of the head (NL)

(EN below)

Het begon in een donker hoekje in mijn hoofd. Een drang die er op de een of andere manier was, je kunt er niet veel aan doen. Onlangs vroeg iemand mij: hoe bepaal jij welke richting je uitgaat in je leven? Dat vond ik een hele goede vraag, want ik kwam erachter dat ik niet echt het idee heb dat ik dat bepaal. Ik laat toe dat het gebeurt, of ik hobbel erachteraan, dat wel, maar kiezen waar het heen moet gaan, met de nadruk op `moet`, dat is niet iets waar ik actief invloed op schijn te hebben.

Een zaadje van zeg een tomaat ligt eerst klein, droog en hard te wachten op water dat het zal veranderen. Het gelukkige zaadje zuigt zich vol, wordt week, poreus en dan beginnen er scheuten uit te groeien. Het expandeert in alle richtingen. Zo ook gaat het met de drang waar ik het zojuist over had. Er sluimert een diep verlangen om iets te doen, te leren, te ontwikkelen en dan op een dag lijkt het genoeg voeding te hebben gehad om, `bam`, te beginnen met expanderen. Het wordt zichtbaar aanwezig en het kronkelt vele delen van je leven binnen.

Een heel aantal jaren geleden was dat het geval met de muziek. Al een tijd lang lag de wens om het serieus te nemen ergens in mij opgeslagen en ook al had ik mijn hele jeugd lang op muziekles gezeten en ook fijne muzikale ervaringen gehad, het moment om er echt naar te handelen was er pas ver in mijn volwassen leven. Laten we het niet hebben over de oorzaken van dit vertraagde spruiten, maar eerder over de vage ideeën en gevoelens die ermee gepaard gingen.

Een van de dingen die ik me herinner is dat ik eens zei: `als ik ooit kinderen heb, wil ik dat ze opgroeien met muziek om zich heen`. Dat was een wat indirecte, maar kennelijk belangrijke, reden voor mij om mijn gitaar vaker vast te nemen. Ook weet ik nog dat ik had vastgesteld dat mensen die veel met muziek bezig zijn gelukkiger lijken, alsof de muziek ze in contact brengt met iets wat mensen in meditatie misschien ook bereiken. Ze leken mij ontspannener en meer zichzelf dan anderen. Natuurlijk wilde ik me ook uitdrukken en dacht ik dat ik dat via de muziek zou kunnen, maar dat was niet de enige reden die me dreef. Een ander idee dat ik me herinner vanuit een iets latere periode, toen ik al meer tijd doorbracht met mijn gitaar, was dat ik die artistieke ontwikkeling zag als een `journey out of the head`. Ik begon het gevoel te krijgen op een podium te willen staan en dacht dat dit een manier was om een psychologische transformatie door te maken. Achteraf denk ik dat ik gelijk had, maar dat het allemaal wel iets anders in elkaar zit dan ik toen dacht en dat het altijd anders in elkaar zit.

Dit alles speelde zich ergens tussen hoofd en hart af. Een betekeniswereld die mensen van de buitenkant niet zien. Toen ik de eerste keer `optrad`, en geloof me `optreden` is hier een groot woord, merkte ik dat er een vrij dikke wand stond tussen mij en wat mijn publiek zou kunnen zijn. Om de situatie heel even te schetsen: ik had al weken in mijn hoofd dat ik op een dag mijn gitaar zou pakken en op een openbare plek mijn liedjes zou spelen en zingen, toen ik eindelijk, op die bewuste zondag, werkelijk actie ondernam, mijn gitaar vastnam en een pleintje niet ver van mijn huis in een buitenwijk van de stad uitkoos voor mijn debuutoptreden. Het was geen mooi en ook geen vies weer kan ik me herinneren. Het zou late zomer, vroege herfst of lente geweest kunnen zijn. Wat me ook nog helder voor de geest staat is hoe weinig mensen er op straat waren. Toen ik na een korte wandeling eenmaal op het pleintje aankwam waren er misschien 2 kindjes aan het spelen bij de fonteinen en stond hun moeder in de buurt. Er stond een grote donkere kerk achter de fontein en verder stonden er twee bankjes. Een vrij lelijk plein eigenlijk, met een bruingrijze sfeer. Alsof het er altijd regende.

In gedachten koos ik een van de bankjes uit als de plek waar ik mijn optreden zou doen, maar er gaan zitten kon ik nog niet. In plaats daarvan liep ik nog een rondje om de kerk en het parkje erachter met mijn gitaarkoffer in de hand. Dat de koffer zwaar was weet ik nog en dat ik besliste dat het dus echt bijna tijd was om te beginnen. Geen uitstel meer. Door de zenuwen had ik moeite met slikken. Ik kwam aan bij het bankje, ging zitten, voelde mij raar, keek hoopvol om mij heen of er niet te veel mensen waren, legde de koffer voor mij op de grond en haalde mijn gitaar eruit. Ik ging verzitten, deed dit waarschijnlijk nog een paar keer. Er was nog altijd vrijwel niemand, niemand om mij vreemd aan te kijken, maar ik schaamde me toch.

Het begin van dit debuutconcert was vrijwel onhoorbaar. Gelukkig waren er nog altijd nauwelijks mensen en ik bracht toch al een beetje geluid voort. Eén nummer al had ik helemaal gespeeld en gezongen op deze openbare plaats! Het tweede nummer klonk al wat luider. De kindjes keken om, de moeder glimlachte naar me. Een kindje wees: `kijk zij maakt muziek!`. Mamma knikte en ging verder met haar dingen. Ik ook. Mijn vingers trilden, ik voelde mij iemand met grootheidswaanzin, maar ik moest van mezelf nog zeker een aantal nummers spelen. Er stond zo veel spanning op mijn handen dat het me telkens opluchtte wanneer ik weer een nummer volledig had weten af te maken. Er verscheen een tiener op een fiets. Hij reed enkele baantjes over het plein, kwam toen mijn richting uit en zei: `u hebt een mooie stem mevrouw`.

Na 7 nummers was ik zo uitgeput dat ik het erbij liet. De overwinning was behaald. Ik had een stap op weg gezet naar het realiseren van iets dat als een oase aan mijn horizon sidderde. Ik zweefde naar huis met een wat sullige glimlach op mijn gezicht. Achteraf vind ik het gek dat ik niet besefte hoe mooi het eigenlijk was dat de mensen die toen op het plein aanwezig waren allemaal een positieve interactie met mij waren aangegaan. Wel heeft dit ongetwijfeld bijgedragen aan het euforische gevoel dat ik had en dat ik in bed gelegen omzette in het idee van de `reis uit het hoofd` die ik zou ondernemen via de muziek. Nog altijd vind ik het moeilijk om heel precies te benoemen waarom ik die woorden koos en wat ze betekenen. Wel denk ik dat ze juist waren en dat ik beetje bij beetje ontdek wat hun inhoud is.

Die reis is waarover ik schrijf. En net zoals dat gaat met een reis neemt die wegen die ik nog niet ken, al kan je ze wel een beetje uitstippelen. Wat ik zal schrijven staat dus nog niet vast. Het zijn keer op keer dingen die ik begon te zien of voelen en eerder nog niet zo zag. Dat kan veel vormen aannemen. Het gaat niet enkel over muziek, maar ook over poëzie, over beeldende kunst, over situaties en over wat die verschillende dingen verbindt. Steeds gaat het ook over een plaats innemen ten opzichte van andere mensen, want dat is wat kunst van je vraagt volgens mij: je positioneert jezelf in een wereld waarin heel veel andere mensen ook al dingen maakten waar jij nu iets aan toevoegt. Kunst als een manier om te onderzoeken, uit te drukken wat in je leeft, jezelf en de wereld te verrassen, ontdekken en maken, en daarmee ook je verhouding tot andere mensen.

Journey out of the head (EN)

It started in a dark corner of my mind (or body for that matter). An urge that was somehow there, not much you can do about it. Someone recently asked me: how do you determine which direction to take in life? I thought that was a very good question, because I found out that I don't necessarily feel that I`m the determining force. I allow things to happen, or I bump into them, yes, but choosing where things should go, with the emphasis on 'should', is not something I seem to have absolute active influence over.

A seed of say a tomato is small, dry and hard at first, waiting for water to change it. The lucky seed sucks in, becomes soft, porous, and then shoots begin to grow out of it. It expands in all directions. So it is with the urge I just mentioned. There is a deep desire to do something, to learn, to develop, and then one day it seems to have had enough nourishment to, 'bam', start expanding. It becomes visibly present and it winds its way into many parts of your life.

That was the case with music quite a few years ago. The desire to take it seriously had been stored somewhere in me for some time and even though I had taken music lessons during my childhood and also had had some positive musical experiences, the moment to really listen to this urge was not until well into my adult life. Let's not discuss the causes of this delayed sprouting, but rather the vague ideas and feelings associated with it.

One of the things I remember is that I once said: 'if I ever have children, I want them to grow up with music around them'. That was a somewhat indirect, but apparently important, reason for me to pick up my guitar more often. I also remember finding that people who spend a lot of time with music seem happier, as if the music puts them in touch with something that people in meditation might also achieve. They seemed to me more relaxed and more in tune with themselves than others. Of course I also wanted to express myself and thought I could do that through music, but that wasn't the only reason that drove me. Another idea I remember from a somewhat later period, when I was already spending more time with my guitar, was that I saw this artistic development as a 'journey out of the head'. I started to feel like I wanted to be on stage and thought this was a way to go through a psychological transformation of some sort. In retrospect I think I was right, but I also think it all works a bit differently than I thought then and that it is always different.

All this took place somewhere between head and heart. A world of meaning that people from the outside do not see. When I 'performed' for the first time, and believe me 'perform' is a big word here, I noticed that there was a pretty thick wall between me and what might be my audience. To briefly outline the situation: it had been in my head for weeks that one day I would play and sing my songs in a public place, when finally, on that particular Sunday, I actually took action, picked up my guitar and chose a small square not far from my house in a suburb of the city for my debut performance. It wasn't nice nor bad weather I remember. It could have been late summer, early fall or spring. What I also still see clearly in my mind is how few people were on the street. When I arrived at the square after a short walk, there were maybe 2 children playing at the fountains and their mother standing nearby. There was a large dark church behind the fountains and further on there were two benches. A rather ugly square actually, with a brown-grayish atmosphere. As if it always rained there.

I chose one of the benches as the place where I would do my performance, but I couldn't sit down yet. Instead I walked around the church and the park behind it with my guitar case in hand. I remember that the suitcase was heavy and that I decided that it was really almost time to start. No more delay. The nerves made it difficult for me to swallow. I arrived at the bench, sat down, felt strange, looked around if there weren't too many people, put the case on the floor in front of me and took out my guitar. I changed my position, probably did this a few more times. There was still virtually no one, no one to look at me strangely, but still I was ashamed.

The beginning of this debut concert was almost inaudible. But in any case I was producing sound. I had played and sung all the way through one song in this public place! The second song sounded a bit louder already. The children looked at me, the mother smiled. One of the children pointed: 'look she is making music!'. Mom nodded and went on with her things. I did too. My fingers were shaking, I felt like someone with delusions of grandeur, but I pushed myself to play a few more songs. There was so much tension on my hands that it relieved me every time I managed to finish a song completely. A teenager appeared on a bicycle. He rode a few circles across the square, then came towards me and said: "You have a beautiful voice ma'am."

After 7 songs I was so exhausted that I left it at that. Victory had been achieved. I had taken a step towards realizing something that trembled like an oasis on my horizon. I floated home with a silly smile on my face. In retrospect I think it's strange that I didn't realize how nice it really was that the only people who were present in the square at the time had engaged in a positive interaction with me. However, this undoubtedly contributed to the euphoric feeling I had, which lying in bed I converted into the idea of a 'journey out of the head' that I would undertake through the music. I still find it difficult to pinpoint exactly why I chose those words and what they mean. But I think they were right and I am discovering little by little what their content is.

That journey is what I write about. And just like a backpacking trip, it takes roads that I don't know yet, although one can map them out a bit. So what I will write is not fixed in stone. I will encounter the topics along the way. And it can take many forms. It will not only be about music, but also about poetry, about visual arts, about situations and about connections between those different things. It will often be about positioning oneself in relation to other people, because that is what art asks from us I feel: I position myself in a world that was made by people who live in it or don`t live in it anymore but once did. Art is a way of creating our world and our relationships to it. For me it`s a way to explore, to surprise, discover and express what`s happening inside us, while shaping our environment (even if only a tiny little bit) along the way.